.E G O*

Sonsuz, Hiçlik gerçeğini anlamak için ego ölmeli ve biz bir hiç olmalıyız.

Bir kalpte iki şey bir arada yaşamaz.

Ya “o”, ya da “ego” için yer vardır.

Ve ego bizleri ancak acı ve göz yaşına boğarak terk eder.

Bu geride hiç bir şey kalmayıncaya kadar devam eden acı verici bir süreçtir.

Bu fena halidir. Yok olmaktır.

Bu hal egonun hükmünü, kişinin benlik duygusunu tamamen kaldırır.

Fena içinde kişi bütün bütün yok olup gitmişken;

Tanrı, kendi varlığından ona yeni bir hayat verir.

Onu kendi boyası ile boyar.

Kişinin içinde ki ve dışında ki bütün vasıfları
değiştirir.

Artık türünün zaten alınacağı, egoist benlik
bırakılmış.

Mutlak benlik onun yerini almıştır.

Bu yolculuk insanın sonunda, ölümü bile 3 gün sonra duyulan bir kişinin, ya da gök yüzündeki tek bir yıldızın yalnızlığı kadar büyük bir yalnızlığa iter.

Çünkü ego ancak tam bir ümitsizlik noktasına gelince teslim olur.

Bu teslimiyet; Acı vericidir.Çünkü kişi kendini yutacak dipsiz bir uçuruma atılmış gibi hisseder.

Bu ölüm gibi gelir. Ancak bu bir taraftan ölümüdür. Diğer taraftanda, O bir direniştir.

O doğmak için ölmektir. Yolcu önce bilinç altının karanlıklarına dalar.

İç dünyamızın bu karanlığın, gerçek benliğimizin

Tanrı'nın şekilsizliğinin göz kamaştırdığı bir yerdir.

Benliğimiz karanlıkta gizlenmiş bir ışıktır.